Herken jij je erin dat je liever weg loopt van je emoties dan ze te voelen? Weglopen in bijvoorbeeld schermen, opruimen, alcohol, theorieën, boeken, gedachten, drugs, noem maar op… Allerlei manieren om niet in je buikstreek te hoeven zijn om daar te voelen hoe het daar gaat?
Dat wat ‘daar ergens’ nog ongevoeld zit te wachten voelt zo groot! Misschien heb je wel (deels)gevoeld maar toen gedacht dat het toch te groot was en er toen snel weer van weg gegaan?
Soms zit een ‘ongevoeld gevoel’ lang te wachten, als kind was het gevoel te groot, je kon het niet aan. Dus de enige optie was om het veilig op te bergen. Om het te ‘vergeten’ zijn we onszelf gaan afleiden. Vaak met groot succes! En uiteindelijk vergeten we helemaal dat er nog iets was wat onze aandacht nodig heeft.
En wanneer we er na jaren toch (vaak op onplezierige manier zoals burn out, verslaving, depressie) aan herinnerd worden, voelt het nog net zo groot als toen we het opborgen. Dus wat doen we? Er van wegblijven en harder werken aan afleiding! Totdat we weer geconfronteerd worden en dat we door krijgen dat verstoppen en ontwijken niet een langdurig gewenst effect heeft.
Wat de gevoelens willen is gevoeld worden, doorvoeld worden. Als klein kind was het gevoel wellicht te groot, te moeilijk. Wanneer je nu met volwassen blik naar hetzelfde gevoel kijkt, zal het waarschijnlijk kleiner lijken. Het gevoel is even groot, alleen jij bent veranderd. Jij bent niet meer de kleine jij. De allesverwoestende tsunami blijkt een grote golf.
Als je met deze metafoor in gedachten kijkt naar je gevoelswereld, wat gebeurt er dan?
Durf jij door te ademen en door je pijn en verdriet heen te gaan en je binnenwereld wat op te ruimen?
Wil je dat ik met je mee kijk, met rust en aandacht bij je blijf en je onderweg help herinneren dat je het nu wel aan kan? Neem contact met mij op en dan gaan we samen echt opruimen!
Liefs, Sjaan