De natuur is zo sterk dat het zichzelf door asfalt heen kan duwen, het moet gewoon naar boven, het moet naar het licht. Het laat zich niet stoppen door een laag donkere hardheid. Het vindt zijn weg naar de zon, met volharing, rust en vertrouwen.
Misschien kan jij je een situatie herinneren van vroeger of nu. Waarbij je een rotsvast vertrouwen ergens in hebt, een voelen dat je iets moet doen, een weten dat het goed komt, ook al is het niet logisch, of gemakkelijk.
Hoe was dat om ernaar te luisteren, wat leverde het je op en hoe voelde dat?
Hoe zou het zijn om wat meer op deze kracht in jou te vertrouwen?
Liefs Sjaan